Menu
Menu
Op 18-jarige leeftijd verloor ik mijn moeder aan kanker. Voor mij was dit de meest ingrijpende gebeurtenis in mijn leven. Op dat moment besefte ik nog niet hoe groot de impact van mijn moeders overlijden op de rest van mijn leven zou zijn.
Want hoe ga je om met zo’n groot verlies op die leeftijd? En rouwen: Hoe doe je dat? Dat waren dingen die ik mij afvroeg en niemand mij kon vertellen. Ik kon geen handleiding vinden om te zien of ik op de juiste weg zat. De mensen om mij heen zeiden dat ik sterk was. Dat ik het goed deed, dat rouwen. Zelf had ik geen idee, ik deed maar wat. Ik wilde niet anders zijn dan anderen van mijn leeftijd. Ik ging naar school, zag mijn vriendinnen, ging op stap, maakte ruzie met mijn broertje en zusje, sprak met jongens af, lag dagen in bed, ging naar mijn bijbaantje, jankte af en toe lekker hard, was boos en ik maakte plezier.
Dat genieten van het leven, dat lukte mij wel. Tot we in 2016 het huis van mijn moeder verkochten, ik was toen 23 jaar oud. Ik werd overvallen door zoveel verdriet en emoties. Het leek alsof toen pas tot mij doordrong dat mijn moeder écht nooit meer terug zou komen. Ze was al die tijd in dat huis nog zo levend. Ik kwam erachter dat wat ik als 18-jarige deed, niet meer voor mij werkte en ik jarenlang slecht voor mijn rouw had gezorgd. Ik wilde het voelen, het ervaren en leren hoe ik ermee om kon gaan.
Ik ging naar een psycholoog toe, deelde mijn worsteling. Ik gaf letterlijk aan dat ik het gevoel had dat ik jarenlang slecht voor mijn rouw had gezorgd, dat ik wilde leren voelen, omdat ik wist dat ik dat nodig had. Het was fijn om mijn hart te luchten, maar de standaard protocollen over hoe je met een verlies omgaat, sloten niet bij mij aan. Het frustreerde mij meer, dan dat het opluchtte. Ik herkende mezelf niet in alles wat ik las over rouw. Pas veel later ging ik naar een coach en leerde ik veel over mezelf. Inmiddels weet ik hoe ik verder leef en tegelijk ruimte maak voor mijn verdriet. Hoe ik bij mijn gevoel kom en het er gewoon laat zijn, wat ik nodig heb om goed voor mezelf en mijn rouw te zorgen en hoe ik mijn moeder dichtbij en levend hou. Doordat ik dit leerde, weet ik nu dat rouwen en weer van het leven genieten naast elkaar bestaan.
Vlak na het overlijden van mijn moeder behaalde ik mijn hbo-diploma maatschappelijk werk en dienstverlening. Sinds 2013 ben ik werkzaam in de jeugdhulpverlening en ondersteun ik ouders en kinderen. Net zoals ik dat zelf had ervaren, merkte ik ook als hulpverlener dat er in de praktijk weinig aandacht is voor de impact van rouw en verlies.
Ook kwamen er de laatste jaren steeds meer mensen naar mij toe met vragen over hun eigen rouwproces. Zij vertelde mij hun verhaal en vroegen mij om advies, zodat zij weer kunnen genieten van het leven. Ik kreeg hier hele mooie reacties op en vooral dat ik hier echt iets mee moest doen. Daarom heb ik in 2020 de opleiding Verlieskunde afgerond en verschillende cursussen gevolgd.
Door mijn kennis en ervaringen in te zetten als kracht, wil ik jou in deze zoektocht ondersteunen. Je hoeft het niet alleen te doen. Inmiddels help ik anderen om goed voor zichzelf en hun rouw te zorgen, zodat zij weer kunnen genieten van het leven. Want dat is waar Verder met Lef voor staat.
Is mijn verhaal herkenbaar voor je? Laat het mij gerust weten en stuur een mailtje naar hester@verdermetlef.nl of neem contact met mij op via het contactformulier.