Dat doe je stilletjes wanneer je alleen bent en niemand je ziet, terwijl je het eigenlijk van de daken wilt schreeuwen. Je voelt je alleen en onbegrepen. Je herkent jezelf niet meer, want wie ben je zonder je vader of moeder en waar moet je nu naartoe met al je verdriet? Je hebt geen flauw idee en zo ga je maar door, omdat je niet anders wilt zijn dan anderen van jouw leeftijd.
En dat rouwen, dat moet toch wel klaar zijn na 1 of 2 jaar?
Je voelt je steeds machtelozer en weet niet wat je met al je gevoelens aan moet. Het breekt je op, om je telkens je gevoelens te verbergen en je schuldig te voelen wanneer je even geen verdriet hebt. Je hebt het gevoel dat er een stuk van jou is mee gestorven sinds het overlijden van je ouder. Je bent jong, in de bloei van je leven en wilt niet over 10 jaar terugkijken en spijt hebben dat je niet hebt geleefd, omdat je je schuldig voelde en je verdriet je tegenhield. Je wilt jezelf niet óók nog verliezen, maar diep van binnen weet je dat als je zo doorgaat je jezelf nog verder uitput.
Op 18-jarige leeftijd verloor ik mijn moeder aan kanker. Voor mij was dit de meest ingrijpende gebeurtenis in mijn leven. Op dat moment besefte ik nog niet hoe groot de impact van mijn moeders overlijden op de rest van mijn leven zou zijn.
Want hoe ga je om met zo’n groot verlies op die leeftijd? En rouwen: Hoe doe je dat? Dat wist ik toen niet, ik deed maar wat. Hierdoor heb ik jarenlang slecht voor mijn rouw gezorgd.
Inmiddels weet ik hoe ik verder leef en tegelijk ruimte maak voor mijn verdriet, wat ik nodig heb om goed voor mezelf en mijn rouw te zorgen en hoe ik mijn moeder dichtbij en levend hou. Nu help ik andere, na het verlies van een ouder op jonge leeftijd, in mijn coaching.